“Why the fuck didn’t she show me all the stuff she did? What drove her to hide herself away?” vraagt een vriendin van street photographer Vivian Maier zich af. En na het zien van Finding Vivian Maier, de veelgeprezen documentaire over deze mysterieuze nanny, vraag ik mij hetzelfde af: wáárom hield deze getalenteerde dame al
Pinksterweekend. Voor mij beter bekend als Pinkpop weekend. Echter, ga ik dit jaar helemaal niet. Die warmte, de vermoeidheid, de dixies, het tentje. Het stond me dit jaar allemaal letterlijk en figuurlijk vies tegen. En The Stones? Die hoef ik nou ook niet echt (of echt niet) te zien. Nee, in plaats daarvan heb ik
Als jong eendje sprong ik zo nu dan dan samen met mijn ouders in het rond in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Toen ik iets ouder was, werd ook het Westfries Museum in Hoorn regelmatig met een bezoekje vereerd. Maar nu ik mij heb ontwikkeld tot een grote en sterke vrouw, is er nog één museum waar ik de afgelopen jaren al vaak de drempel over ben gestapt en stiekem een beetje verliefd op ben geworden: FOAM Amsterdam.
De exposities
Tijdens de Museumnacht begint mijn culturele reis steevast bij FOAM, maar ook tijdens (schrijf)workshops loop ik graag langs de vele prachtige foto’s. Afgelopen vrijdag besloten vriendinnetje E. en ik in dit magnifieke museum de nieuw(st)e exposities te bekijken: Bertien van Manen – Let’s Sit Down Before We Go en The New York Times Magazine Photographs.
We waren partners in crime, vertelden elkaar alles en wisten dingen van elkaar die niemand anders wist. We lagen samen in een tentje op Pinkpop, keken kwijlend naar de zanger van Stone Sour en kochten dezelfde winterjas.
Mispoes!
En toen ging het mis. Of het nu kwam omdat we nooit meer op MSN aanwezig waren, we een te druk leven hadden of onze wegen elkaar scheidden, weet ik niet. Maar we zagen elkaar niet meer. Wat ik wel weet, is dat we elkaar misten. Hoe we elkaars zinnen af kunnen maken, altijd eerlijk tegen elkaar kunnen zijn, moeten lachen om grapjes die niemand anders snapt (tot ergernis aan toe) en één blik genoeg is om te weten dat de ander hetzelfde denkt.
Het heeft twee jaar geduurd voordat ik mijn vriendinnetje Eva weer in levende lijve mocht knuffelen. Zou het nog wel leuk zijn? Gezellig? Of eigenlijk gewoonweg heel erg raar en tot nooit meer ziens? Je snapt bij het lezen van deze blog en de vele foto’s natuurlijk dat het prima ging en we weer een memorabele dag kunnen toevoegen in het Grote Eva & Danielle Boek.
Men neme een vleeschkleurige panty (te koop bij iedere supermarkt om de hoek) en vult deze met wat vers fruit (te koop bij diezelfde supermarkt om de hoek). Vervolgens drapeert men het gevormde kunstobject voor een rustige, lichte achtergrond en klikt eenmaal met de fotocamera.
De stille inspiratiebron
Het stilleven anno nu. Een artistieke compositie van roerloze of levenloze voorwerpen, die met zorg zijn belicht. Een manier om alle rijkdom en weelde in de Gouden Eeuw vast te leggen. Van zeebanket tot pronkstilleven en van jachstuk tot Vanitas, die mettertijd steeds weer herontdekt worden als inspiratiebron voor de hedendaagse kunstenaar, waarin de samenhang van vorm, kleur en lichtval een belangrijke rol speelt.
