Zittend in de trein kan ik maar aan één ding denken: dóórlezen. Op mijn schoot ligt het nieuwste boek van Carlos Ruiz Zafón en ik verslind de woorden alsof het hapjes cheesecake zijn. Na De schaduw van de wind en Het spel van de engel laat ik mij in De gevangende van de hemel graag weer meevoeren in de wereld van het Kerkhof der Vergeten Boeken.
Zafón als favoriet?
Ik roep al zes jaar dat De schaduw van de wind mijn favoriete boek is. En wellicht is daarmee Carlos Ruiz Zafón mijn favoriete schrijver. Hoewel hij deze plek moet delen met Lauren Weisberger, J.K. Rowling, Stephenie Meyer, Stieg Larsson en Charles Lewinsky. Eraan denken dat ik één van deze schrijvers ooit zou ontmoeten? Dat doe ik eigenlijk nooit. Maar daar kwam afgelopen weekend verandering in, toen Don Carlos werd uitgenodigd voor de Literaire Salon in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam.
Spaanse Amerikaan
Hoe kan ik een zaterdagavond beter vullen dan met mijn drie grote liefdes? Ik dompelde mij samen met het vriendje en een groots schrijver onder in het Kerkhof der Vergeten Boeken. Bijna twee uur lang mochten we naar Carlos Ruiz Zafón luisteren, met zijn onberispelijke Amerikaanse accent. Want hij mag dan in Barcelona opgegroeid zijn en hier fascinerende verhalen over vertellen schrijven, hij noemt Los Angeles al twintig jaar zijn tweede thuis.
Hoteldebotel
Na zijn carrière als scriptschrijver, wilde hij zijn droom verwezenlijken om een succesvol romanschrijver te worden. Al vanaf zijn derde was het voor Don Carlos duidelijk dat hier zijn toekomst zou liggen. Tientallen jaren later werd dit ook duidelijk voor de rest van de wereld, toen hij ons met De schaduw van de wind omver kwam blazen. Ik was totaal hoteldebotel, droomde dat ik door het labyrint van het Kerkhof der Vergeten Boeken dwaalde en werd verliefd op de duistere, mysterieuze beschrijvingen van Barcelona.
De gevangende van de hemel
Tijdens de Literaire Salon wist hij antwoorden te geven die wel tien minuten duurden. Het was voor ons – als de digitale snelweg mormels die vriendje en ik zijn – een grote uitdaging om onze spanningsboog hoog te houden. De rest van de zaal (gemiddelde leeftijd 50+) leek hier toch echt veel minder moeite mee te hebben. Ik moest wennen aan het feit dat ik mij kon ontspannen, rustig naar zijn verhaal mocht luisteren en met mijn ogen dicht kon genieten van de tussenposes met muziek. Toen Carlos Ruiz Zafón een fragment voordroeg uit zijn nieuwe kindje De gevangende van de hemel, begon hij met een kort stukje in het Spaans. Gelukkig ging hij al snel over in het Engels, want van dat vreemde gebrabbel kon ik toch echt niets verstaan. En ja, dat ene korte fragment smaakte gelukkig naar meer!
Gesigneerde boeken
Ik liep overigens al de hele dag met mijn delen het Kerkhof der Vergeten Boeken te sjouwen en kocht daar op Manuscripta – vers van de pers – het derde deel bij. Natuurlijk liet ik deze juweeltjes na afloop van de lezing signeren en had mijn geliefde iPhone nog net 2% batterij over om dit grote moment in mijn leven vast te leggen. Onderweg naar huis begon ik gelijk met het lezen van mijn (en zijn) nieuwste boek, om de volgende dag alweer de laatste pagina om te slaan. In één ruk blies ik het verhaaltje uit en wat verlang ik nu naar het volgende (en laatste) deel met de avonturen van Daniel Sempere. Dat hopelijk weer de dikte heeft van het eerste boek, want het aantal bladzijdes viel van Gevangende van de Hemel toch wel een beetje tegen!
“Het lezen van een boek is een intiem ritueel. Een boek is een spiegel waarin we slechts kunnen vinden wat we al in ons dragen; als ze lezen doen we dat met hart en ziel en dat is een goed dat steeds schaarser wordt.” – Carlos Ruiz Zafón. Wil je alvast de eerste hoofdstukken van de Gevangende van de Hemel lezen? Klik dan hier voor een uitgebreid fragment.
28 reacties on “Geslaagde Literaire Salon met Carlos Ruiz Zafón”