Als ik bijna lekker lig te slapen klinkt er een gezoem dicht bij mijn oor. Ik wapper wat met mijn hand, hopend dat het geluid weggaat. Helaas, deze mug zal me niet met rust laten. Ik knip mijn bedlampje aan en begin de jacht. Helaas zonder resultaat. De ene optie is weer in bed kruipen en een slapeloze nacht hebben óf mijn matras verplaatsen naar een andere kamer. Ik kies voor de laatste optie. Het is niet de eerst keer dat ik mijn matras versleep naar het kantoortje. Waar mijn matras net aan kan liggen. I know, misschien overdreven. Maar wetend dat er een mug op mijn kamer zit en wetend dat die kleine miezerige insect straks weer een gezoem bij mijn oor zal laten horen laat me niet los. Ik kan dan écht niet slapen en een beetje nachtrust als je de volgende dag de hele dag moet werken is meer dan welkom. Ik ben benieuwd of mijn vijand me vanavond met rust laat..
Als ik mijn bedje installeer in het kantoortje hoor ik een getik. Het is de klok aan de muur. Tik, tik, tik. Ik word er gek van. Dus de klok gaat van de wand en wordt verplaatst naar de andere kant van het huis. Ik heb dus een grote angst voor het getik van een klok! I know, het wordt al weirder. Maar ik kan het ook niet helpen. Als ik mijn ogen sluit om te gaan slapen moet het helemaal stil zijn, geen tikkende klokken, gesnurk zelfs geen zuchtje. Een paar jaar geleden had ik drie tikkende klokken op mijn kamer. Toen een vriendin bij mij kwam te slapen vertelde ze dat ze niet kon slapen van dat getik en of de klokken misschien weg konden. Ik was vaak te lui om de klokken weer terug te hangen, waardoor ik ook gewend raakte aan de stilte. Ik denk dat het daardoor is gekomen. Op mijn vroegere oppasadres sliep ik op een kamer met minstens vijf (!) klokken. Je begrijpt, die was een marteling en ik kwam bijna niet aan slapen toe. Als ik ergens ga logeren moeten alle klokken uit de kamer worden verwijderd. Tik, tak, tik, tak.. ja ik weet precies hoe kapitein Haak zich voelt!