“Alles dat ik doe brengt mij dichterbij wat mij blij maakt,” gaf Lanne in een inspirerend Skype-gesprek aan mij mee. Ze vroeg mij om mijzelf de vraag te stellen: “Wat kan ik nu doen wat me nú blij maakt?”. En daar kwam mijn gedachte om weer te bloggen naar boven.
Het domein allesvandaan.nl is een half jaar geleden al aangemaakt. Maar in dat half jaar is er zo ontzettend veel gebeurd. En in het half jaar dáárvoor trouwens ook. Want hoe kleurig mijn persoonlijkheid, mijn kledingkeuze én blog ook zijn, de diepe afgrond waar ik vorig jaar in duikelde was niet meer te ontwijken.
Het zag er allemaal zo rooskleurig uit. Ik zou stoppen met mijn antidepressiva, want ik had meer last van de bijwerkingen dan dat het me nog echt hielp. Bovendien slikte ik het al zó lang (zo’n 10 jaar) dat ik wilde ontdekken wie ik was zonder chemicaliën. En zo begon ik met het afbouwen van de Paroxetine, terwijl ik fulltime werkte als Online Media Professional en samen met mijn vriend op zoek ging naar een huis in Haarlem. Life was good.
We kwamen als snel in het Wilde Westen van de huizenmarkt terecht. Het Haarlemse biedsysteem, huizen die als warme broodjes over de toonbank gingen en Open Huizen Dagen waar je over de mensen struikelde. Tót het moment dat we een huis binnenliepen met de nodige potentie. Een nieuwe keuken was nodig, en ja een nieuwe badkamer ook. Maar tot nu toe was dit het enige huis dat echt in mijn hoofd bleef hangen. En vanaf dat moment ging eigenlijk alles in een sneltreinvaart. Ineens hadden we een huis gekocht!
Uiteindelijk bleek De Grote Verbouwing toch iets meer in zijn mars te hebben dan we in eerste instantie hadden gedacht. Als je toch begint, kun je het net zo goed perfect doen is dan ook het motto van de familie Lakeman. En ergens in die verbouwing moest ik het op een gegeven moment helemaal zonder mijn Paroxetine drugs doen. Het leek even goed te gaan, tot ik onwijs last kreeg van ontwenningsverschijnselen, het enige voordeel in dit hele proces is dat ik 20 kg lichter werd. En om het feest compleet te maken, werd mijn contract niet verlengd.
Dus daar zat ik. In een nieuw huis. In een vreemde stad. Zonder baan. Zonder antidepressiva. Maar mét die ontwenningsverschijnselen die maar niet ophielden en een donkere wolk die steeds groter en groter werd totdat de orkaan in mijn hoofd losbarstte. Het was te veel. Er ontstond kortsluiting in mijn hoofd en hoe graag ik er ook helemaal zelf wat aan had willen doen, het ging niet meer.
Maanden met de crisisdienst, dagbesteding, de start van nieuwe medicatie (dit keer Sertraline) én een fijne psycholoog kwam ik beetje bij beetje weer bij zinnen. Dit had ik overigens nooit gered zonder de steun van mijn vriend, mijn ouders, mijn zus. Het enige moment waar ik nog een beetje van kon genieten was het spelen met mijn neefje en nichtje. Maar blijheid voelde ik niet. Ik was het compleet kwijt. Ontspoord. Ontregeld. Ontwend.
Ergens in dit proces vond ik weer een beetje kracht. En deze kracht kwam ook naar boven toen ik er in november vorig jaar voor mijn vriend moest zijn. Ik weet nog precies hoe ik daar stond. In het gang van het ziekenhuis na mijn zoveelste therapeutische sessie. Mijn vriend belde met de woorden: “Mijn vader is dood”. Totaal onverwachts uit ons leven gegrepen. Zat hij een paar dagen terug niet nog onze platencollectie te bewonderen? En liet hij toen niet trots de foto’s zien van de citytrip naar Berlijn? Het leek allemaal zo onwerkelijk. En eigenlijk is het dat nog steeds.
Voor even waren de rollen omgedraaid, ik moest en wílde er zijn voor mijn vriend. Die mij meer dan ooit nodig had. Het lukte mij voor even om de storm in mijn hoofd te temmen. Het moest plaatsmaken voor een ander soort verdriet.
Ergens tegelijkertijd in deze periode vroeg mijn psycholoog of ik er ooit aan had gedacht of ik wellicht autistisch was. “Wát?” zei mijn vriend, “ze praten je daar echt iets aan!” Maar eigenwijs als ik ben, begon het zaadje in mijn hoofd te groeien. Tegen het advies van mijn vriend en ouders in, besloot ik het nader te onderzoeken. Een onderzoek dat meerdere dagen, tests en ellenlange vragenlijsten duurt.
En toen was daar het verlossende antwoord, dat ik eigenlijk stiekem al wist. De sticker met Autisme Spectrum Syndroom werd op mijn voorhoofd geplakt. En daar kon ik het mee doen.
Oké, niet echt natuurlijk. Ik kreeg een uitgebreid rapport mee, mocht psycho-educatie training volgen en de relatie met mijn psycholoog veranderde in positieve zin. Eindelijk kon ik het gevoel van buiten de boot vallen, raar zijn en overprikkeld raken een plek geven. Mijn leven speelt zich tot de dag van vandaag nog steeds als een film in mijn hoofd af. Ja, ik ben nog steeds de afgelopen 30 jaar zonder diagnose aan het verwerken.
Ik had de behoefte om mijzelf meer open te stellen, nu ik mijzelf beter snap. Maar dat is nog knap lastig voor een autist. Toch is het mij gelukt om nieuwe contacten te leggen, in mijn eigen tempo te werken aan mijn nieuwe blog en vooral de tijd nemen dat lichtpuntje aan de horizon (weer) te zien.
Een nieuwe blog is één van de dingen waarvan ik nu van kan zeggen dat ik daar oprecht blij van word. Mijn eigen plek op het Wereld Wijde Web de wereld is terug. Ik hoop dat het zal helpen bij mijn herstelproces, net als de ambulante begeleiding die ik binnenkort krijg. Ik hoop dat ik net als Toeps meer met jullie kan gaan delen. En dan vooral… alles wat mij blij maakt!
Foto door YourDailyIntake.
20 reacties on “Guess who’s back?!”