Het is al een groot feest als een van je beste vriendinnetjes gaat trouwen. En dat ik toen vol overgave haar trouwboeket had gevangen. Maar toen hoorde ik een paar dagen later dat mijn zwager voor mijn zus op zijn knieën was gegaan (Ja, heel romantisch bij zonsondergang op een strand in Bali). Niets geen bruiloft voor Oscar en Daniëlle. Nee, dat boeketje had ik dus mooi staan vangen voor mijn grote zus.
Hoewel het nog maar gisteren leek dat ik mijn vriend belde dat hij zijn pak weer uit de kast kon trekken, speelden deze gebeurtenissen zich toch echt vorig jaar september af. Nog vol van de bruiloft van vriendinnetje Sanne, roetsjden we het afgelopen jaar weer in de volgende huwelijksachtbaan verder. Het ene bijzondere moment volgende het andere op; Toen mijn zus mij vroeg als haar getuige, het vrijgezellenfeestje van een paar weken terug en toen ik samen met mama mee mocht om dé jurk uit te zoeken. Dat hebben we – al zeg ik het zelf – uitstekend gedaan, want wat zag mijn zus er prachtig uit.
Mijn zus was deze dag een echte prinses dat door haar prins (in zwart pak met goudkleurige glans al net zo prachtig) in een Aston Martin Vanquish werd opgehaald. De mannen raakten natuurlijk niet uitgepraat over dit zwarte, glanzende, sexy, brommende ding, terwijl de vrouwen vooral gecharmeerd waren van dé jurk. Toen de bruid en bruidegom bij het ochtendgloren goedkeurende blikken naar elkaar hadden geworpen, raceten ze er samen met de fotograaf vandoor om de foto’s te gaan maken. Rond het middaguur mochten wij bij het plaatselijke strand(je) ook nog met het bruidspaar op de foto en nuttigden daaropvolgend een zelfgemaakte lunch.
En toen? Ja, toen was het moment suprême aangebroken. Het was een drukte van belang bij het gemeentehuis. En als er dan zo’n té blitse auto aan komt rijden, trek je natuurlijk helemaal de aandacht. Na alle ooh’s en aah’s liepen genodigden en ander bekend volk de trouwzaal binnen. De ouders, de getuigen en opa op ereplaatsen en met de zakdoekjes gereed. Die papieren vodjes kwamen al bij de eerste klanken van de muziek van pas. Gelukkig hield de zangeres het zelf droog en trakteerde ze ons op een aantal wonderschone liedjes. De Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand vertelde een paar leuke anekdotes en vervolgens kwam daar (eindelijk) het moment waar we al die tijd op wachtten: het ja-woord!
Luid en duidelijk klonk dat kleine woordje door de zaal, zodat wij – als getuigen – eigenlijk helemaal niet nodig waren. Toch was het een hele eer om op zo’n officieel document mijn handtekening te zetten en zeker te weten dat het de rest van de dag een groot feest zou worden. De rest van de middag was gevuld met het aansnijden van de taart, een broodmaaltijd en de prachtige Huwelijksbode, waar ik al mijn InDesign-energie en eindredactie capaciteiten in stopte (Lees en bekijk de pagina’s onderaan deze post).
Vervolgens was het alweer snel tijd voor de receptie. Samen met mijn soort van nieuwe zus stond ik bij de cadeautafel, terwijl de gasten binnen stroomden en het bruidspaar overlaadden met zoenen, enveloppen en complimentjes. Na de receptie (ja, deze dag was écht een meerdelig feest!) drupten de avondgasten binnen met dezelfde hoeveelheid zoenen, enveloppen en complimentjes. De hakken werden verruild voor gemakkelijke schoenen en langzamerhand gingen de voetjes van de vloer. Tijdens de pauzes van de band werden we getrakteerd op een aantal hilarische optredens van de vriendengroepen en collega’s, waarna we met zere kaken van het lachen de dansvloer weer betraden.
Wanneer zie je nu je ooms en tantes dansen? Of je ouders? Ik kan je wel vertellen: ik had dat nog nooit gezien. Maar misschien kwam dat ook wel door de openingsdans van deze avond. Wat begon als een rustig schuifelnummer (och, die Marco Borsato) ging over een een heuse sexy, verrassende en uitermate gave ingestudeerde dans. Het was dé grote verrassing van de avond, waar niemand (behalve de paar vrienden die uitverkoren waren om mee te dansen) iets van af wist. Het enthousiasme werkte aanstekelijk en ik wist op dat moment zeker dat mijn ouders bij het concert van Coldplay helemaal op hun plek zijn (hoewel ik mijn vader nog steeds moet overtuigen dat hij daar écht niet de oudste zal zijn).
Ergens rond de klok van half 3 was het tijd om op te stappen. We kregen nog een afzakkertje in de vorm van een zakje patat, die iedereen zich goed liet smaken. Deze keer ving ik overigens niet het boeket (het was mijn nicht, dus het volgende feestje is toch in de familie!), maar ik had meer dan genoeg mooie momenten om over te dromen en op terug te kijken.
Pingback: Coldplay en de mysterie van het polsbandje | Danielle