Leestip: Mannen die vrouwen haten

Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages, én een uitermate goede hacker. Samen vormen ze een ongewoon, maar sterk team. Mikael wordt benaderd door oud-zakenman Henrik Vanger. Veertig jaar geleden is de zestienjarige Harriët Vanger op mysterieuze wijze verdwenen en vermoedelijk vermoord. De zaak is echter nooit opgelost en inmiddels verjaard. Toch wil Henrik Vanger graag dat Mikael zich hier nog eens op stort.

Gistermiddag bevond ik mij in de Selexys Donner. Voor mijn gevoel zou de hemel zo moeten zijn. Boeken, boeken en nog eens boeken. De geur, het papier, de covers, de kleuren. Ik kan alleen maar kwijlend en stilletjes langs de tafels lopen. En natuurlijk kon ik niet om de nieuwste hype heen in het literatuurlandschap: de Millennium-trilogie van Stieg Larsson. Mannen die vrouwen haten heb ik binnen een week uitgelezen en mijn handen jeukten zo om De vrouw die met vuur speelde op te pakken en vervolgens snel naar de kassa te rennen. Maar nee, ik moest wijs zijn, denken aan de stápel boeken thuis, die smachtend op mij wachten om gelezen te worden. Maar ik hoor nog steeds het stemmetje in mijn hoofd: “Bol.com, bol.com, bol.cohom!”

Ik las het boek tegelijk met vriendinnetje E. Ik kon niet meer stoppen met lezen, het boek leest echt als een trein (en ik lees echt héél erg langzaam, kun je nagaan). Het boek doet in het begin wat vreemd aan, waar gaat het heen? Waar gaat dit over? Maar als het verhaal eenmaal op dreef is, kun je de logica van ieder hoofdstuk, alinea of zin steeds meer begrijpen. Als er één man is opgestaan (na zijn dood, jawel) om ons echte literatuur onder onze neusjes te wrijven, dan is het Stieg Larsson. Hier is de nieuwste chicklit van Sophie Kinsella niets bij.

Had ik in het begin een hoger thriller-gehalte verwacht, aan het eind van het boek had ik dekens tekort om mij onder te kunnen verstoppen. Begreep ik tot een paar weken terug niets van de Millennium gekte, ondertussen doe ik keihard mee met de rest van de wereld en roep ik tegen iedereen die het maar wil horen: “Lezen, Nu!”