Als je een weekend de tijd van je leven hebt in hartje Berlijn, valt het echte leven je zwaar. In het grote, diepe zwarte gat waar ik in viel, schoof mijn blog naar de achtergrond en kon ik alleen maar denken aan mijn volgende reis (nogmaals Berlijn? Rome? Praag? Of toch Parijs?). Maar nu ben ik terug. En doe ik voor jullie uitgebreid verslag van mijn stedentrip bij onze lieftallige Oosterburen. Om geen verwarring te zaaien in het verhaal, doop ik mijn Daniëlle-vriendinnen om tot mevrouw B. en mevrouw M. Ik blijf gewoon mevrouw Ik. Natuurlijk.
Vrijdagochtend 07:00 uur
De wekker ging vroeg. Veel te vroeg. Maar één gedachte aan die overheerlijke Omar Sy in de film Intouchables deed ons uiteindelijk toch met enthousiasme ontwaken. We laadden de auto vol met té veel kleding, een voorraad eten om een heel weeshuis mee te voeden en ons beste vriend Tom(Tom). Met een bemoedigend klopje op de motorkap van mijn lieftallige Seat, kon onze reis richting het Oosten beginnen. Met hier en daar een plaspauze (waarvan een krakkemikkig pishok in midden-Duitsland toch wel écht zum kotsen was) of een bezoekje aan een net open gaande McDonald’s kwamen we langzamerhand dichter bij de Studentenstad der Studentensteden. Berlijn, Berlin, Berlijn.
Daniëlle, Daniëlle & Daniëlle.
Onze slaapplek.
Plek des onheils.
Vrijdagmiddag, 15:00 uur
Na een kleine zoektocht naar ons hostel (36Rooms), parkeren we uiteindelijk tegenover ons nachtelijke verblijfplaats voor de komende dagen. Na het openen van een gigantische deur en een nog gigantischere gang, belanden we bij een niet al te spraakzame receptioniste. We krijgen een sleutel in onze handen gedrukt en moeten vervolgens dwalend door de krochten van het hostel zelf op zoek naar onze kamer. Een vierpersoonskamer welteverstaan. Waarvan dat laatste bed natuurlijk gewoon leeg is. Want wie gaat er nu alleen op vakantie naar Berlijn?
De naakte en altijd slapende Zweed Klaus Kazimir met zijn smoezelige handdoekje dus. Die ronkend in zijn bed van zich liet horen toen we de kamerdeur voorzichtig openden. Shit. Na het opmaken van onze (ook weer smoezelige) bedden, een opfrissessie in de gezamenlijke badkamer en een belletje naar huis, vluchtten we het hostel weer uit. Toen we de laatste spullen uit de auto wilden halen, wachtte ons daar alweer een tweede verrassing: een boete voor het parkeren ‘op een stoep’. Flabbergasted keken we rond, andere auto’s hadden ook een briefje onder hun ruitenwisser hangen, een schrale troost. Maar nu moesten we dus óók op zoek naar een andere parkeerplek. En laat dit nu nog best een opgave zijn in hartje Berlijn. Gelukkig waren de goden ons toch nog ietwat goedgezind, want net toen we de hoop op begonnen te geven kwam er precies voor ons hostel een plekje vrij. Terwijl B. de plek bewaakte, reden M. en ik zo snel mogelijk een blokje om (eenrichtingsverkeer, ook dat nog!) en plaatsen een paar minuten later de auto op haar (ja, mijn auto is een zij) standplaats voor de komende dagen. Mission accomplished.
Fernsehturm gespot.
Alexanderplatz.
Bij de Fontein van de Internationale Vriendschap.
En met een man die ook graag met ons op de foto wilde.
Vrijdagmiddag, 17:00 uur
Nadat we bij een metrostation een plattegrond van het boven- en ondergrondse stelsel hebben bemachtigd en een dagkaartje voor €6,30 hebben gekocht, kan onze eerste metroreis beginnen richting Alexanderplatz. Ik verbaasde mij over het uitmuntend geregelde Openbaar Vervoer in Berlijn en kreeg er vertrouwen in dat we in combinatie met ons 100% Berlijn boekje overal met gemak zouden komen dit weekend.
Toen we het plein, de omliggende winkels en het Weltzeituhr hadden bekeken, liepen we om het station heen om de Fernsehturm van dichtbij te aanschouwen. Een gigantische hoog en imposant ding, waarbij je met helder weer voor 11 euro van een prachtig weids uitzicht kunt genieten. Dit lieten wij echter aan ons voorbij gaan, want inmiddels waren onze magen behoorlijk aan het knorren en schoven we aan bij het Vietnamese restaurant Shi-Mai. Kijkend naar de gigantische menukaart, waren onze ogen groter dan onze magen en kregen we de berg eten op onze bordjes lang niet op. Maar lekker was het wel.
Het Rode Raadhuis en gepimpte paraplu’s.
Marienkirche.
Grote hoogte.
Chillen bij Neptunis.
Vrijdagavond, 19:00 uur
Hoe groot de berg eten ook is, ik houd altijd plek over voor een toetje. En wat konden we anders doen dan op een terras neerploffen en in de nog steeds stralende zon genieten van een overheerlijk ijsje? Daarnaast was het uitzicht zittend bij ijssalon Bandy Brooks ook niet mis, op de rivier de Spree dreven de (absurd grote) rondvaartboten voorbij de Dom van Berlijn. En terwijl de zon langzaam onder zakte achter de imposante gebouwen op de Museumsinsel, genoten wij van onze goed uitgekiende summer in the city.
Achterkant: Oberpfarr- und Domkirche zu Berlin.
Voorkant: Oberpfarr- und Domkirche zu Berlin.
Ice, ice baby!
Vrijdagavond 21:00 uur
De rest van de avond vulden we met kletsen in het park, met flesjes rosé over straat lopen (dit bezorgde mij één groot feestelijk festivalgevoel) en onze buurt in de wijk Kreuzberg ein bißchen onveilig maken. Ondertussen waren we bijna vergeten dat Klaus Kazimir ons zou opwachten in onze kamer. Struikelend over onze eigen neergegooide schoenen, kropen we onze krakkemikkige bedjes in en hielden onze fingers crossed dat die man maar één nachtje zou blijven!
Locked Love.
Altes Museum (archeologiemuseum).
Nachtelijke taferelen.
6 reacties on “Grußen aus Berlin, Teil I”