Lowlands 2009

Dit keer een verslag van 1250 woorden. Maar gelukkig hebben we ook gewoon de foto’s nog.

Met het gehavende programmaboekje en op de achtergrond de klanken van Bloc Party begin ik dit verslag van een wéér erg geslaagd feestje op Lowlands. Het is alweer twee weken geleden en ik verlang terug naar het warme zonnetje, het heerlijke eten van La Place en de fijne relaxte typische Lowlandssfeer. Zéker tijdens deze regenachtige herfstdag. Was het vast maar weer zomer!

Donderdag
Donderdagochtend vertrokken C. en ik vol goede moed richting N., niet wetende dat we daar met een half uur vertraging zouden aankomen door wegwerkzaamheden. Na een verschrikkelijke omweg kwamen we dan toch eindelijk aan in hunnebedland en konden we onze reis vervolgen richting Ermelo. Daar stond E. al een tijdje klaar om de auto in te springen en reden we snel door richting Biddinghuizen. Intussen werd er al druk gecommuniceerd met de rest van de groep die al een tijdje voor de – nog gesloten – hekken stonden. Aangekomen bij het terrein belandden wij al snel in een lange file. C. en ik besloten alvast naar voren te lopen met de tenten, en zo kwam het dat we na nog geen 5 minuten wachten, de hekken al voor ons werden geopend en wij ons verplaatsen naar camping 3.

We vonden een goede plek voor onze tenten en terwijl N. en E. de auto parkeerden, stroomde de camping langzaam vol met festivalgangers. Gelukkig stonden onze tenten bij elkaar en vonden we het tijd om tijdelijk de luifel op te zetten. Toen was het wachten op het slechte weer, vergezeld met ons Enkhuizer Jodekoeken konden wij de hele wereld aan. Gelukkig viel het weer(alarm) alles mee en hebben we alleen een enkele flinke regenbui gehad.

Vrijdag
Toen we onze eerste voetstappen zetten op het festivalterrein moesten we – zoals de traditie voorschrijft – een foto maken van onze schoenen, aten we een overheerlijke pannenkoek en zochten we tevergeefs naar ‘onze’ Boeddha. Rond een uur of twee stonden we in het voorste vak voor de klanken van White Lies. “Let’s grow old together… and die at the same time,” waren de woorden die ik de rest van het weekend niet meer uit mijn hoofd kreeg.

Daarna genoten van The Tallest Man On Earth op Lima. Beschrijving: Een good looking guy, een hese zwoele stem en een akoestische gitaar. Helaas hebben we de laatste nummers van Paolo Nutini mee moeten pakken om een beetje een fijne plek te hebben voor good old Razorlight. Zanger Johnny Borrell zag eruit of hij al tijden aan de speed was, maar dat deed niet onder voor zijn zangtalent. Het was wél eng om naar dat ingevallen hoofd, gigantische wallen en spillebeentjes te moeten kijken.

Vervolgens deed ik samen met I. fanatiek mee met Lily Allen. Not Fair behoort op dit moment tot één van mijn favoriete nummers, dus bij het horen van de eerste klanken, ging ik uit mijn dak. Ze deed ook een fantastische – zeer noemenswaardige – cover van het nummer Womanizer, zoveel beter dan Britney Spears. Na Lily Allen gingen we over op een heel ander soort genre met de band Ska-P. Zoals de naam al zegt was het hossen, zweten en los gaan geblazen. Maar we gingen toch vooral los midden in de Alpha op de afsluister van vandaag: the Prodigy. C. en ik hadden het optreden op Werchter halverwege verlaten, dit keer hebben we alles goed kunnen maken.

En toen moest de nacht nog beginnen. We hebben het nog even volgehouden tot Tiga, Joost van Bellen en Best of Pop maar rolden toen toch onze tent in om de volgende dag weer fanatiek te kunnen rocken.

Zaterdag
We lieten deze ochtend Lowlands zingt! aan ons voorbij gaan en startten de dag pas echt bij Moke. Wat een slaapverwekkende band is dat. Gelukkig hadden we veel lol om onze (echtelijk eigendom van C.) opblaaspop Joost, hij mocht mee het festivalterrein op. Hij was erg populair bij de meisjes, maar moest van ons toch netjes een t-shirt aan met de tekst: “Boys are stupid, throw poo at them.”

Ik was deze dag vol verwachting van Them Crooked Vultures. Het is dan wel jammer dat we niet één nummer kenden, de samenstelling van de band was veelbelovend: Josh Homme (Queens of the Stone Age), Dave Grohl (Foo Fighters) en John Paul Jones (Led Zeppelin). Ik hoop dat ze van de setlist snel een cd uitbrengen, maar ik ben bang dat ik daar nog heel lang op moet wachten.

Vervolgens pakten we nog een paar nummers mee van Kyteman’s Hip Hop Orkest en doken het voorste vak weer in voor de afsluiter van deze dag: Kaiser Chiefs. Dit zou de 6e keer worden dat ik deze band live zie optreden. Ik werd er een beetje moedeloos van, maar na hun enerverende optreden op Werchter, had ik er dit keer weer helemaal zin in. Never miss a beat!

Zondag
De tijd op Lowlands gaat verschrikkelijk snel. Er waren alweer drie dagen voorbij en moesten het nu alweer doen met de laatste dag. Het overheerlijke eten, de fijne sfeer en de geweldige muziek maakt dat de tijd vliegt. We begonnen deze dag rustig met Bertolf en Miss Montreal. En ja, bassist Kobus blijft fijn om naar te kijken. Daarna genoten we in de zon van De Staat, terwijl ik nog een poging deed naar binnen te komen bij Dream Your Topia. Helaas (?) vond ik het wachten wel mooi geweest en heb ik geen stap kunnen zetten in mijn eigen droomwereld, wat dat ook had mogen voorstellen.

Vervolgens moesten we natuurlijk een kijkje nemen bij Snoop Dogg. De herinneringen aan zijn optreden op Werchter 2005 staan nog in mijn geheugen gegrift. Helaas stonden we buiten de tent en heb ik af en toe alleen een glimp van hem kunnen opvangen. Het is verbazingwekkend hoeveel nummers je eigenlijk nog kunt meebléren, terwijl we onszelf toch echt zien als rockers.

We vonden het nu toch ook wel tijd om eens een ronde te doen over het totale festivalterrein, maar kwamen niet verder dan Plato – Concerto en de stand van Converse. Aan het eind van de dag was het tijd voor de laatste twee bands van het weekend, allereerst Bloc Party. Vertederd keken we naar Kele’s schattige glimlach, uitbundige smile en gespierde lichaam. Of ze nu kiezen voor het genre rock of dance, maakte mij op dat moment niet zoveel uit, want live is deze band gewoon goed.

En toen – ik kon bijna wel janken, maar wist dat we ook nog een nacht voor ons hadden – bekeken we de laatste band van dit jaar: Arctic Monkeys. Een dag voor hun optreden ging hun nieuwe cd Humbug in de verkoop. Meebléren met de nieuwe nummers zat er voor ons dus nog niet in. En dat was jammer want hun setlist bestond uit (bijna) alleen maar nieuwe nummers. Ik had verwacht dat we op de afsluiter nog heerlijk uit ons dak konden gaan op alle bekende Arctic Monkeys nummers, helaas.

Op de laatste avond verliet O. ons al tijdig wegens ziekte en dronken wij gezamenlijk Malibu Cola uit één bekertje. We genoten van Best of Rock, dansten op de picknicktafels en maakten foto’s met special effects. Toen N., N. en ik terug liepen naar de camping, hoorden we ritmische klanken uit het toiletgebouw komen. Dat moesten we nader onderzoeken. Wat bleek, camping 3 had een eigen persoonlijk after party gecreëerd. Hoewel ik een aantal minuten hiervoor nog bijna omviel van de slaap, zat ik nu weer vol energie door het enthousiaste publiek en de drumsessie op de wasbakken. Een heerlijk moment om Lowlands 2009 mee af te sluiten en alweer uit te kijken naar volgend jaar.